O αντίλαλος της απέναντι όχθης

Ο Τουφάν Έρμπαριστιραν επέλεξε μια ιστορία από δύο Έλληνες συγγραφείς. Άνέλυσε αυτές τις δύο φωνές από την απέναντι όχθη σε βάθος. Άυτές είναι ιστορίες που, κατά κάποιο τρόπο, αντιστοιχούν στην ανθρώπινη κατάσταση της Άνατολίας. Άπό μια άποψη, είναι αφηγήσεις της ανθρώπινης πραγματικότητας που ξεπερνούν ηλικίες και γεωγραφίες.

Ο τριανταφυλλόκηπος

Είμαι ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΚΗΠΟΣ και γεννήθηκα μέσα από την ιστορία της Μέλιας και του Παρς… Βρέθηκα μάρτυρας της ιστορίας αυτής του πόνου, της αγάπης και του έρωτα που παίδεψε τρεις γενεές. Αλλά μάρτυρας και του ευτυχισμένου τέλους συνένωσης κι εξιλέωσης των απογόνων τους… Χαίρομαι που υπήρξα και θα υπάρχω εσαεί, σύμβολο της ομορφιάς και της τελειότητας, της αιώνιας αγάπης, του πάθους και του ρομαντισμού, της πολυτέλειας και του αισθησιασμού, χαρίζοντας...

Να ζεις το όνειρό σου στο ημερολόγιο ενός τρελού

Δεν ήταν λίγοι οι ηθοποιοί που μου είπαν ότι πολλές φορές στο τέλος της παράστασης μοιράζονται τα χρήματα και αυτά που τους αναλογούν φτάνουν μόνο για μια τυρόπιτα, η οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να συνοδευτεί και από ένα αναψυκτικό. Υπάρχουν όμως δυστυχώς και εκείνοι που δεν αμείβονται καθόλου και αναγκαστικά ασχολούνται με κάποια άλλη δουλειά για βιοπορισμό.

Αγαπημένη μου Χαλκηδόνα

«Σ' αυτά εδώ τα εδάφη κανείς δεν θέλει να δώσει ή να μοιραστεί, θέλει να τα παίρνει όλα για τον εαυτό του. Και την εξουσία την ορίζουν όχι αυτοί που θέλουν να μοιράζονται, αλλά οι μάζες που τα θέλουν όλα δικά τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα κόμματα, τα οποία αναγγέλλουν προγράμματα δίκαιης κατανομής, ανθρώπινης μοιρασιάς, δεν έχουν καμιά ελπίδα. Οι άνθρωποι ζητούν διαρκώς, αλλά δεν δίνουν τίποτα, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να μοιράζεσαι». Ένα...

Το φάντασμα της Προύσας

Το "Φάντασμα της Προύσας" προσφέρει μια πολυφωνική θέαση στην ελληνοθωμανική ιστορία, από την πλευρά της αφηγηματικής λογοτεχνίας. Πρωταγωνιστής στην αφήγηση είναι πάντα ο τόπος, ενώ οι άνθρωποι εμφανίζονται με την προσωπική τους ιστορία, με τις τέχνες, τη δουλειά, την καθημερινότητά τους και με την κοινοτική τους διάσταση σε ένα έντονα σκηνικό περιβάλλον.

Αχγιάτ Ανχάρ

Άνθρωποι περήφανοι όπως η Φωτεινή, που ξέρουν να κάνουν το δηλητήριο της ζωής φάρμακο, άνθρωποι θυμόσοφοι όπως η Άννα και η Φρόσω, που αποδεικνύουν την αγάπη στα δύσκολα, άνθρωποι συνετοί και δίκαιοι όπως ο Αριστείδης ή υπερόπτες και μισάνθρωποι όπως ο Αντώνης και η Στέλλα είναι μονάχα μερικοί από τους χαρακτήρες

Οι εχθροί της Θεοδώρας

Η Θεοδώρα μένει σε ένα από τα πιο πολυπληθή κονάκια του Αρναούτκιοϊ, σε μια τριώροφη παλιά έπαυλη, όπου οι θόρυβοι των ενοίκων της και των επισκεπτών συναγωνίζονται τους θορύβους του ίδιου του σπιτιού.

Άρατε Πύλας

Ένα μοναχικό κορίτσι στα τέλη της εφηβείας, φύση ανήσυχη με έντονη τάση για προβληματισμό και αναζητήσεις, ζει τις ταραγμένες μέρες του '73-'74 στην Κύπρο.Τα προσωπικά της προβλήματα συνυφαίνονται μ' αυτά της πατρίδας της, στον ουρανό της οποίας απειλητικά συσσωρεύονται τα σύννεφα, που ξεσπούν τελικά στη συμφορά του Ιούλη του 1974

Το αμάρτημα της μητρός μου και άλλα διηγήματα

Θεοφανώ

«Θριάμβευε η Θεοφανώ, κυβερνούσε, πίστευε στη δύναμή της· Κίρκη του 10ου αιώνα, δεν μετέβαλε σε χοίρους εκείνους που την αγαπούσαν, αλλά σε σκλάβους, σε δούλους που έσκυβαν το κεφάλι μπροστά σε κάθε υποταγή της.

Σμύρνη 1922

Οι δραματικές σκηνές της σφαγής και του κυνηγητού των προσφύγων του ’22 αναβιώνουν μέσα από την περιπέτεια της αστικής σμυρναίικης οικογένειας Αντωνιάδη.

Ο Τσακιτζής

Ο Τσακιτζής (Τσακίρτζαλη Μεχμέτ Εφέ) είναι ο πιο φημισμένος λησταντάρτης της Ανατολής των αρχών του αιώνα μας. Η ανταρσία του εναντίον της οθωμανικής εξουσίας, η ζωηρή δράση του εναντίον της πλουτοκρατίας και η ευεργετική στάση του απέναντι στα λαϊκά στρώματα τον ανέδειξαν σε θρυλικό λαϊκό ήρωα.

Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου

Την άνοιξη του 587 μ.Χ. δύο καλόγεροι, ο Ιωάννης Μόσχος και ο μαθητής του Σοφρώνιος ο Σοφιστής, ξεκίνησαν να διασχίσουν ολόκληρη την τότε βυζαντινή αυτοκρατορία, από τις ακτές του Βοσπόρου ως τους αμμόλοφους της Αιγύπτου. Σκοπός τους να συλλέξουν τη σοφία των μοναχών της ερήμου.

Ο θείος Καρνίκ

Ο Αντάν (Αντρανίκ) Οζέρ γεννήθηκε και έζησε στην Κωνσταντινούπολη. Στα πεζογραφήματά του επικεντρώνεται συνήθως στους μικροαστούς Αρμένηδες της Κωνσταντινούπολης, καταγράφοντας μεθοδικά τις αντιδράσεις τους σε απλά, συνηθισμένα επεισόδια της καθημερινότητας, αποφεύγοντας τις απευθείας περιγραφές των χαρακτήρων. Τα διηγήματά του συνθέτουν ένα λεπτοδουλεμένο ψηφιδωτό της μεταπολεμικής Αρμένικης κοινότητας της Πόλης.

Τα αδέσποτα των Χριστουγέννων

Διηγήματα αναφορικά με τα Χριστούγεννα και όχι μόνον, που προσπαθούν να δείξουν το αληθινό πρόσωπο της πραγματικότητας σε σχέση με τη γιορτινή, ανέφελη και καταναλωτική πλευρά των Χριστουγέννων.

Στον φεγγίτη του μυαλού

Ώσπου η φωνή της µάνας του, τον φώναζε µε τ’ όνοµά του, Μιχάλη, παρατείνοντας το ήτα για κάµποσο. Αµέσως µετά φώναζε τ’ όνοµα του αδελφού του. Κι αυτός συνέχιζε να κυλάει το τσέρκι του. Ήταν τόσο συναρπαστικό, γιατί διαρκώς εκινείτο, πήγαινε πάντα παρακάτω, αναπηδούσε στα χαλίκια. Ποτέ δεν σταµατούσε κι αυτός το βοηθούσε να µην πέσει. Έτσι έσωζε τον εαυτό του από τη σκόνη του δρόµου, που πριν κατακαθήσει και τον σκεπάσει, είχε πια φύγει.

Ένοχες σιωπές

Kάθε ζωή είναι φτιαγμένη από μέρες, νύχτες και αναμνήσεις. Η τύχη είναι ένα πεινασμένο αγρίμι που κανείς δεν ξέρει ποτέ, πότε θα επιτεθεί για να κατασπαράξει τη λεία του. Η μοίρα των ηρώων διασταυρώνεται και όλοι τους μπλέκονται στο γαϊτανάκι της ζωής. Μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.

Ούτε το όνομα μου

Γραμμένη από την κόρη της, την Thea,η βασανιστική αφήγηση της Σάνο για τον αφανισμό της οικογένειας και του κόσμου της ξεδιπλώνεται με τόσο ζωντανές λεπτομέρειες που κάθε σελίδα σκίζει το μυαλό και την καρδιά.

Εγώ ο Μανώλης Αξιώτης

Τα δυο βιβλία του Μανώλη Αξιώτη, του κεντρικού ήρωα και πρωταγωνιστή των «Ματωμένων Χωμάτων», που έζησε όσο λίγοι άνθρωποι τα δεινά και τις ολέθριες συνέπειες του πολέμου, συγκλονίζουν, καθώς αφηγούνται τα πάθη της Μικρασίας, τα βάσανα της προσφυγιάς και τα μετέπειτα ταραγμένα χρόνια ως τη δεκαετία του 1960.

Το κορίτσι απ΄ τη Σαμψούντα

Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε η μοίρα γραμμένα.