Τελικά τί είναι το χθές; Τί είναι η νεότητα; Μήπως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκηνικό, όπου μέσα του ενσαρκώνονται οι ρόλοι μας; Γι' αυτό και κάποτε, ξυπνάμε μ' έναν κόμπο στον λαιμό, όταν καλούμαστε να βάλουμε ένα υστερόγραφο και μια τελεία.

Εμείς, που γευτήκαμε τους καημούς, τις πίκρες, την ευτυχία, τις έγνοιες, βαδίζουμε για να ανακαλύψουμε μια κρήνη πάνω στο βουνό της ζωής. Εκεί, θα δοκιμάσουμε να πιούμε, με μια πυρετική αναζήτηση, απ' τα πιό κρυφά στρώματα της ψυχής. Να συναντήσουμε ξανά το όραμα του Παραδείσου, που έχει φύγει ή αφήσαμε να φύγει από τα χέρια μας. Να πιούμε απ' αυτήν την μόνη πηγή, που το νερό της γλυκαίνει την καρδιά και βοηθά να ξυπνήσει η χρυσαλλίδα που φωλιάζει μέσα της "Για να πάει να βουλιάξει σ' εκείνη την γλυκιά χιονοστιβάδα της εμπειρίας". Ωστε να θυμηθούμε τα μοναδικά λόγια του Καβάφη "Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι".