Πάνω από τρεις χιλιετίες -από τότε που εξαιτίας της βαθιάς κρίσης του μυκηναϊκού κόσμου, Ίωνες, Αχαιοί, Αιολείς και άλλοι πρωτοελληνικοί λαοί διαπλέουν το Αιγαίο και αποβιβάζονται στις δυτικές ακτές της - η Μικρά Ασία υπήρξε χώρος πολιτικής και πολιτισμικής ανάπτυξης του Ελληνισμού. Η ανάπτυξη αυτή δεν θα ήταν τόσο εύκολη αν ο μικρασιατικός χώρος δεν ήταν η μήτρα της μεγάλης Πελασγικής Φυλής, ενός συνόλου δηλαδή συγγενών φύλων που αποτελούσαν τον νότιο κλάδο των Αρίων και οι οποίοι από την προϊστορία κατοίκησαν τα εδάφη από το Αραράτ ως την Ιταλία και από την Κρήτη ως την οροσειρά του Αίμου. Η Μ. Ασία αποτέλεσε λίκνο της ελληνικής αυτοσυνειδησίας όχι μόνο επειδή η Ιωνία, η πατρίδα του Ομήρου, υπήρξε εστία της πρώιμης ελληνικής εθνογένεσης. Η εξόρμηση των Ελλήνων προς ανατολάς, θεμελιώθηκε στη συνείδηση ενός οικουμενικού, πέραν της παλαιάς Ελλάδας προορισμού. Δεν διαμορφώθηκαν τυχαία από τους Έλληνες της Μ. Ασίας, Έλληνες που επέλεξαν να βρίσκονται πάντα στις ανατολικές προφυλακές του έθνους, τα μεγάλα κέντρα της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης που άνοιξαν τη βίβλο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αλλά και αργότερα, όταν η Μ. Ασία απαλλάσσεται, χάρη στο Μέγα Αλέξανδρο, από την περσική δεσποτεία, νέες πόλεις και νέα βασίλεια ακόμη κι αν αντιμάχονται, οργανώνουν το κοινό μέλλον με βάση τον ελληνικό πολιτισμό, ώστε οι Ρωμαίοι κατακτητές να συναντούν ερχόμενοι μιαν Ανατολή Ελληνική. Κι όταν η Ρώμη αρχίσει να καταρρέει, οι μικρασιατικοί λαοί έχουν εισέλθει πλέον στο ενιαίο ελληνικό εθνικό σώμα και τη χριστιανική εκκλησία κι είναι έτοιμοι να στηρίξουν μια νέα ελληνική αυτοκρατορία... ... Το βιβλίο αυτό ένα σκοπό υπηρετεί. Να μη σβήσει από τη μνήμη ένας λαμπρός πολιτισμός. Η διατήρηση της Μικρασιατικής Ιδέας και η άρνηση των τετελεσμένων μιας γενοκτονίας, η άρνηση δηλαδή να δεχτούμε ότι η ζωή είναι έρμαιο του χρόνου και της βίας, σημαίνει ότι ο αγώνας του ανθρώπου έχει ακόμη νόημα. Είναι η ελάχιστη προσφορά στα εκατομμύρια Ελλήνων της Ανατολής, ζώντων και τεθνεώτων...